12 juni, de thuisreis, 518 km

Toch ook van dit laatste stuk nog wat korte bemerkingen.

Vanochtend bij het ontbijt stond de vette tv aan. Behalve van de hosts leer je dáár pas Frans mee. Een discussie over onvoldoende wetgeving rond de trottinettes, snap jij het? Ik nu wel. Het handelt over de elektrische steps, overvloedig op trottoirs gebruikt in stedelijk gebied. Een plaag voor de ouwetjes, een uitkomst voor de jachtige relatief jongeren. Heerlijk, ook dat staat ons nog te wachten in Maliskamp. Nog een een mooi woord, Thea zou het geweten hebben, is pain perdu. Ook dat was er vanochtend bij het ontbijt. Stukjes opgepiept stokbrood (soort wentelteefjes) waarop je naar Keulen kunt rijden, dus ook naar huis.

Enfin, na 518 km ben ik op tijd thuis, ik rook de varkens onderweg al! Nog wat spulletjes bij AH halen want mijn koelkast was nagenoeg leeg. Komt onze lieve buur-Marie me met Friso, en later Krijn en Sieb een welkomsttekening brengen, kleurig en van rechts naar links te lezen. Met nog een complete set Berne-abdijbier als geschenk kan een welkom niet aardiger zijn.

Ook de aanblik van de tuin mag er zijn. Het gras gemaaid door Annie, de Amarillisbollen in bloei, veel knoppen in de Agapantus. Kortom, wat dít alles betreft een mooi thuiskomen. Beter kan het nu niet zijn, helaas, toch?

11 juni, 783 km gereden naar Marie-Odile

Flink gewerkt vandaag al zeg ik het zelf maar het reed eigenlijk prima zo met de TomTom-app op de telefoon. Een dreigend oponthoud werd keurig ontweken met een alternatieve route. Gooi die hardware-TomTom maar weg wat mij betreft. Na 783 km werd ik vriendelijk ontvangen bij Marie-Odile. Ze gaat voor henzelf en nog 2 gasten iets lekkers maken, maar eerst wat drinken. Ach wat gaat dat er goed in!

Behalve een kijkje in de keuken voeg ik hier ook het visitekaartje bij. Dus als je op zoek bent naar een tussenstop. Van harte aanbevolen!

Morgen huiswaarts en dus een einde aan deze blog, hooguit volgt er nog een soort samenvatting en herschikking van foto's maar dat is voor later.

10 juni, 2e Pinksterdag in Albi

Vandaag "moeten" er maar 2 dingen: eten en drinken, ja natuurlijk maar dat bedoel ik niet, moet zeggen dat er naar het museum van Toulouse-Lautrec en naar het inwendige van de kathedraal Sainte Cécile mag worden gegaan. De temperatuur is zo'n 10° gezakt, het truitje is inmiddels aan en de stroohoed werd een pet.

Mijn hotel is tamelijk minimaal, een "snurkbunker" waar je niet teveel bij moet nadenken, ik zal er geen reclame voor maken.

Toulouse-Lautrec is duidelijk meer dan de maker van een paar overbekende posters, het is gewoon een boeiende man en een wondertje.

De ouders waren neef en nicht én graaf/gravin, dat kan licht fout gaan. Zij broertje haalde de 2 jaar niet, en hij bleef klein en ziekelijk en is vooral door de goede zorgen van de vermogende familie overeind gebleven. Zoals het een goed kunstenaar betaamt, was hij bijzonder en dronk zoveel dat ie in een hospitaal moest worden opgekrikt. Toch ook nu fijn dat je familie dan een kuur mogelijk maakt en later zelfs een begeleider aanstelt. 

Er zijn vandaag veel foto's gemaakt zodat ik een, onterechte, keuze moet maken.

Datzelfde geldt voor de kathedraal die ook al bijzonder is. Als ik het goed begrijp, is die opgezet om zich voor te doen als een soort burgt van het RK. instituut nadat de rebelse Katharen ("De Zuiveren") d.m.v. 3 kruistochten (1209-1244) in het gareel waren gedwongen. Overigens is de huisvesting van het museum van vanochtend ook al imposant: een serieuze burgt waarin de bisschop zich in veel opzichten staande hield.

Al rondslenterend door dezelfde stadse omgeving zie je natuurlijk ook weer wetenswaardigheden. Zo moet je bij onweer 3 m bij bliksenafleiders vandaan blijven. Weer wat geleerd.

Morgen weer richting Nederland, onderweg ga ik overnachten bij Marie-Odile, net als op de heenweg.

9 juni, per auto naar Albi

Pinksterzondag, vanochtend warm afscheid genomen van de La Albugue en de gehele familie, incl. de stichters. Chapeau, wat een doorzetters!

Ook de tikkende mus kwam nog even dag zeggen.

In Albi, op zo'n 40 km, mijn logies betrokken, de auto met inhoud in een garagetje gepropt en wat rondgewandeld. Dus ook wat lekkers tegengekomen, een tuin met 50 kwekkende eetlustigen kun je zoiets moeilijk laten liggen, zeker als je wat trek begint te krijgen. Geen wonder dat je na een verdere rondwandeling langs bijna Toscaanse taferelen aan de Tarn wat slaperig wordt, dat gaat natuurlijk een namiddagslaapje worden, zeker met je bed op loopafstand! Enfin, ik stort wat in, krabbel weer op en trakteer mezelf op een bière-regional, iets met kersen want die zijn rijp. Naast me wordt gerookt (iets ondeugends?) We moeten er om lachen want ik begin geweldig te niezen, misschien mijn eerste joint meegekregen?

Het avondeten, om half 10, wordt cabillaud met een zalige ragout. Met veel Google en een beetje van mezelf kun je je hier best redden. 

Af en toe bekruipt me een soort begrip voor de mensen die de Valeientocht hebben opgezet. De overgave aan Frans landleven en ver van het meeste stedelijke geruis. Natuurlijk is ook dat instabiel maar langzaam word ik toch een tikkie jaloers.

Sorry dat de foto's zo door elkaar staan maar dat kan ik nu niet eenvoudig repareren.

8 juni, met de auto naar St-Affrique. v.v.

Vanochtend heb ik me verslapen! 9:00 Gezamenlijk ontbijt is te hoog gegrepen. Gelukkig verkeert er een gestoorde mus om het huis die heftig op een raam tikt. Naar verluidt omdat ie zijn evenbeeld niet kan dulden of juist adoreerd, wie zal het zeggen? Nou komen er geen mussen-in-witte-jassen aanfladderen om de mus op te voeden dus heeft de her-stichter van dit pand, opa Michel, besloten er een hor voor te gaan zetten. Arm beest. Psychisch geïsoleerd moet ie het maar uitzoeken. Enfin, ongeschoren neem ik afscheid van 6 medegasten, nu voorgoed neem ik aan. Overigens kom ik bijna iedere dag wel iemand tegen die we eerder troffen. Vandaag nog in St.Affrique trof ik Anna en Winfried de hosts waar ik begon met deze trip.

"Waarom fiets je niet?" hoor ik je denken. Welnu, rondjes rijden is niet mijn ding en overmatig klimmen al helemaal niet. Dus wordt er een doel gezocht, bijvoorbeeld de zaterdagse streekmarkt in St.Affrique. Met de fiets v.v. zo'n 90 km en 1100 hoogtemeters. Dát bij deze zonovergoten dag, no way. Een stukje dan... maar dan is de markt voorbij als ik daar aankom. Dus ik ga lui met het blikkie. 

Heerlijke markt met een regionaal karakter en naast de gebruikelijke kleding veel aanbod van bio-spullen. Al met al leuk, zeker met de aankoop van een (paglia+polyester) strohoed uit de P.R.C.

Vanavond het laatste gezamenlijk avondeten op deze trip, te beginnen met artisjokken uit eigen tuin, heelijk. Jean-Marie maakt zelf uit de Tarn gevangen baars (meerval) heerlijk gekruid klaar. Als digestief komt een zelf gestookte appellikeur op tafel in een fles waarin een peer is gegroeid. Doe dat maar eens na, bovendien heerlijk!

Hiermee wordt het bezoek aan de Hollandse huizen afgerond. Morgen, Pinksteren, na het ontbijt naar Albi voor een verblijf van 2 nachten.

7 juni, grote truc: met de auto naar Albugue en Albi

Vandaag een beetje regenachtig dus weinig animo om te fietsen. Simpel opgelost want sinds gisteren is de auto binnen handbereik. Dus eerst naar het nieuwe slaapadres en vervolgens door naar een mooi stadje: Albi op een uurtje kronkelig autorijden.

Onderweg toch maar weer even aangelegd voor een smakelijk lunch al vond ik het moeilijk om het kunstwerk te verorberen, zeker in mijn eentje, ik had het graag Thea gegund.

In Albi is best wat te zien, Delly had me er al over getipt. Ter plekke maar voor 2 nachten verblijf geboekt, na het einde van de bezoeken aan de Hollandse huizen dus ingaande 9 juni.

Ik Albi even gesnoept van de kathedraal, vandaar bijgaand detail van "het laatste oordeel". Jeroen Bosch leefde vast in diezelfde tijd...

Terug in het huis de Albugue wordt gezellig en smakelijk gegeten. Iedereen, behalve de hosts natuurlijk, heeft elkaar al elders getroffen. Slecht voor je Frans maar ja, dat komt later wel eens.

6 juni, 31,6 km naar La Cazette, 227 hoogtemeters, max 53 km/h

Vandaag naar het volgende huis, La Cazette. Beetje luie dag, eerst vooral naar beneden (max 50), dan plat langs de Tarne. Een mooie eetplek langs de weg met oorverdovende wielerliefhebbers en een schitterend kasteel (om zo te zien) voor de deur. 

Opvallend zijn hiér de spoorwegtrajecten waarop nooit een trein heeft gereden, zelfs geen rails zijn gelegd. De toenmalige crisis en WO1 zijn debet aan.

Naar La Cazette ging wat moeizaam omdat ik een paadje inreed dat dood liep, ik moest 50 meter hoger zijn dus een km terug. Het valt steeds weer op dat ik plat denk, dus niet dat alleen maar bén. Op een kaartje is een haarspeldbocht steevast de aanzet tot een hoogteverschil maar ik voel dat niet aan. Enfin, je komt er toch.

Inmiddels een logistieke move bedacht: ik fiets even naar de auto die hier 4 km vandaan staat bij Anna en Wilfried en neem het blikkie mee. Dan hoeven we die later niet meer op te halen en kan ik er mooi mee naar bijvoorbeeld Albi morgen of zo, boven gaat het dan regenen. Toen ik meldde dat het gechloreerde water elders niet zo lekker smaakt, werden meteen 2 bidons gevuld met hun water, voor later. Zorgzaamheid, het leidmotief in deze reis, mooi is dat.

Vanavond bovengemiddeld heerlijk gegeten. Host Lidy maakt er echt werk van, overigens niets ten nadele van de andere huizen. Van partner Carli veel actuele info opgestoken omtrent muziek. Wat wil van een oud-dirigent van vele koren. Zeer verrijkend.